Ik weet nog precies hoe ik daar voor het eerst stond: in een verbouwde boerderij, tussen andere mensen, met het vaste voornemen om vooral níet op te vallen. Ik kwam alleen maar “eens kijken”. Een vraag inbrengen? Geen denken aan.
Ik vond dat hele gedoe met wat zich daar zou afspelen maar vaag en eerlijk gezegd voelde ik vooral weerstand. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zo ben ik opgegroeid.
Dus ik koos een plek achterin, lekker veilig.
Totdat de eerste vraagsteller naar voren ging.
Ik keek toe. Representanten werden gekozen, mensen bewogen, spraken, voelden dingen die ze onmogelijk konden weten. En tot mijn eigen verbazing merkte ik dat het me raakte. Iets in mij ging aan. Niet zweverig, maar menselijk, herkenbaar. De vraagsteller kwam uit bij een herinnering aan haar kindertijd, een plek waar ze zich veilig voelde. Iets met het innerlijke kind, hoorde ik de begeleider zeggen. Erg interessant, dacht ik, maar ik blijf mooi op mijn stoel zitten.
Dat ging anders.
De begeleider keek me aan en vroeg of ik naast hem wilde komen zitten. Mijn hoofd schoot alle kanten op. Waarom ik? Wat moet ik hier? Er is niks mis met mij. Ik heb een fijne jeugd gehad, lieve ouders, mooie vrienden, drie geweldige kinderen, een goed leven… En toch, diep vanbinnen, zat er iets. Een klein knagend stemmetje dat fluisterde: Ben je eerlijk tegen jezelf? Of vooral dienstbaar aan anderen?
Ik kreeg een eigen opstelling. Representanten werden uitgekozen: iemand voor mij, iemand voor mijn ouders, voor mijn oma. Ik hoefde alleen maar te kijken. En daar stond zij, de vrouw die mij representeerde. Verkrampt, alsof ze iets moest vasthouden dat te zwaar was. Toen zij iets uitsprak over een verdriet uit mijn kindertijd, voelde ik in één seconde: ja dit ken ik. Iets wat ik al die jaren netjes had weggestopt.
De opstelling bewoog naar afronding en ik merkte dat er iets in mij ontspande. Er kwam iets los waarvan ik niet eens wist dat het vastzat. En daarmee kwam het inzicht, over mijn gedrag, mijn keuzes en dat kleine knagende stemmetje.
Die ene middag, in die boerderij, werd het begin van mijn reis. Inmiddels begeleid ik zelf familieopstellingen. Niet omdat het “zweverig” is, maar juist omdat het zo raak, eerlijk en praktisch is. Het laat zien wat jij ergens al wist, maar nog niet durfde aan te kijken.
Dat gun ik meer mensen.
www.carlaoudeelbering.nl
mobiel: 06-23305211
